Page 171 - 03-Patient Safety

383 
คู่มือหลักสูตรความปลอดภัยของผู้ป่วยขององค์การอนามัยโลก: ฉบับสหวิชาชีพ (ฉบับภาษาไทย) เล่ม 3
พยาบาล: นายบราวน์ก�ำลังจะไปเอกซเรย์
นักศึกษา: ดังนั้นเราจะพานายบราวน์ไปเอกซเรย์เดี๋ยวนี้
พยาบาล: ใช่
นักศึกษา: ใครจะเป็นคนพานายบราวน์ไปเอกซเรย์
กล้าที่จะแสดงออกเมื่อจ�ำเป็น เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยากเหมื อนกันทั่วโลก
แต่หากผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บรุนแรง บุคลากรวิชาชีพรวมทั้งนักศึ กษาก็จ�ำเป็น
ต้องพูดขึ้ นมา แพทย์ผู้อาวุ โสจะรู้สึกขอบคุณในภายหลัง หากผู้ ป่วยคนใด
คนหนึ่งของเขาสามารถหลีกเลี่ยงจากเหตุการณ์ที่ไม่พึ งประสงค์ที่รุนแรง
ได้ เมื่อมี ความขัดแย้งเกิ ดขึ้น ขอให้ มุ่งประเด็นไปที่ “อะไร” คือสิ่งที่ถู กต้อง
ส�ำหรับผู้ป่วย มิ ใช่ถามถึง “ใคร” ถูกหรือผิด
พูดสรุปงานให้แก่ทีมก่อนเริ่มปฏิบัติ งาน และพูดสรุปอีกครั้ งหลังจาก
ปฏิบัติงานเสร็ จ สิ่งนี้ช่วยให้สมาชิกทุ กคนในทีมมีก�ำลังใจ และมีส่วนร่วมใน
การอภิปรายถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่ านไป และมีอะไรที่จะท�ำต่ างไปจากเดิม หรือดี
กว่าเดิมได้ในการปฏิบัติงานครั้งต่อไป
กรณีศึกษา
การสื่อสารผิดโดยทีม
กรณี ศึกษานี้ ชี้ ให้เห็นความส�ำคั ญว่า การปฏิ บัติ งานเป็ นทีมที่
บกพร่อง มีส่วนท� ำให้ผู้ป่วยได้รับผลเสี ยได้อย่างไร
แพทย์คนหนึ่งขึ้นปฏิ บัติ งานวันสุดท้ ายของสัปดาห์แรกของการ
ปฏิบัติงานที่ แผนกฉุกเฉิน เวลาปฏิบัติ งานของเขาสิ้นสุ ดลงหนึ่งชั่ วโมง
ก่อนหน้านี้แล้ว แต่แผนกฉุกเฉินมีงานยุ่งมาก หัวหน้าแพทย์ประจ�ำบ้านจึง
ขอร้องให้เขาอยู่ต่ อ ช่วยดูผู้ป่วยคนสุดท้ายให้ด้ วย ผู้ป่วยเพศชายอายุ 18 ปี
ผู้ปกครองน�ำส่งโรงพยาบาลโดยแน่ใจว่ าบุตรชายของเขาได้ รับยาเกิ นขนาด
มารดาบอกว่าพบขวดยาพาราเซตามอลที่ว่างเปล่า ทั้งที่วันก่อนหน้านี้ยา
ยังมีเต็มขวด เขาเคยได้ยาเกินขนาดและอยู่ภายใต้การดูแลของจิตแพทย์
เขายืนกรานว่ าเขากินยาเข้าไปแค่ 2 เม็ดเท่านั้นเพื่อแก้ อาการปวดศีรษะ
เขาบอกว่าเขาท�ำยาที่ เหลือหกลงกับพื้ นและได้ทิ้งยาไป ผู้ ปกครองกล่าว