Page 73 - 03-Patient Safety

285 
คู่มือหลักสูตรความปลอดภัยของผู้ป่วยขององค์การอนามัยโลก: ฉบับสหวิชาชีพ (ฉบับภาษาไทย) เล่ม 3
“เภสัชกรน้ อย” “ผู้ช่วย” หรือ “เพื่อนร่วมงาน” เนื่ องจากค�ำเหล่านี้น�ำไปสู่
ความเข้าใจผิดว่านักศึกษาเป็นผู้ที่มีคุ ณสมบัติที่สมบูรณ์ ความซื่อสัตย์เป็น
เรื่องที่ส�ำคั ญในเรื่องความปลอดภัยของผู้ป่วย เป็นสิ่งที่ส�ำคัญเป็นอย่างยิ่ง
ที่นักศึกษาควรจะบอกสถานภาพที่ถูกต้องของตัวเองให้แก่ผู้ ป่วย แม้ว่าจะ
ต้องพูดแก้ ไขค�ำแนะน�ำที่ผู้ นิเทศกล่าวไปแล้ว (เช่นว่าเป็นหมอน้อย)
บางครั้ งผู ้สอนต้องการแนะน� ำนั กศึ กษาในลั กษณะที่จะท� ำให้
ผู้ป่วยเชื่อมั่นในตัวนักศึกษา โดยมิได้ตระหนักว่าการแนะน� ำเช่นนั้ นไม่ถู ก
ต้อง เพื่อไม่ให้เกิดความล�ำบากใจที่จะต้องแก้ ไขค�ำพูดของผู้สอนในขณะ
นั้น นักศึกษาควรหาข้ อมูลมาก่ อนว่าผู้สอนท่านนี้มั กจะแนะน�ำนักศึกษา
อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่ งในการปฏิบัติงานด้วยกันครั้ งแรก นักศึกษา
ควรต้องอธิ บายให้ชั ดเจนแก่ผู ้ป่วยและครอบครัวของเขาว่า ในความเป็น
จริงเขายังเป็นนั กศึกษา
เข้าใจถึงปัจจัยที่หลากหลายที่ เกี่ยวข้องกับความล้มเหลว 13
นักศึ กษาควรมองให้ลึกกว่าเรื่องความผิดพลาดและความล้มเหลวใน
การดูแล และต้องเข้าใจว่ามีปัจจัยที่หลากหลายมาเกี่ยวข้องกับเหตุ การณ์ที่
ไม่พึ งประสงค์ ซึ่ งจะท�ำให้นักศึกษาตั้งค� ำถามว่ามีปัจจัยอะไรบ้างที่อยู่ภาย
ใต้ปัญหานี้ และช่วยกระตุ้นให้คนอื่นๆ คิดพิจารณาความผิดพลาดจากมุ ม
มองเชิงระบบ ตัวอย่างเช่น นักศึกษาสามารถเป็นคนแรกของทีมในที่ ประชุม
หรือการอภิปรายที่ จะถามค�ำถามขึ้นมาถึงสาเหตุของความผิดพลาดโดย
ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น” มากกว่าที่จะถามว่า “ใครท�ำ” การถามห้า “ท�ำไม”
(เพื่อจะได้ถามต่อไปว่าท�ำไมจึงเกิ ดขึ้น เมื่อได้รับค�ำตอบมาแต่ละข้อ) เป็นวิธี
การที่จะท�ำให้ การอภิปรายมุ่งประเด็นมายังระบบมากกว่าตัวคนที่เกี่ยวข้อง